Cyberkids

Το CyberKids αποσκοπεί στην ασφαλή εξοικείωση του κοινού με τις νέες τεχνολογίες και ειδικότερα με το internet. Στόχος της δημιουργίας του CyberKids είναι η προβολή των θετικών πλευρών του διαδικτύου, όπως είναι η ανεύρεση χρήσιμων πληροφοριών και η ψυχαγωγία. Παράλληλος στόχος είναι η ενημέρωση για τους πιθανούς κινδύνουν που κρύβονται. Οι γονείς μπορούν να επισκεφτούν το CyberKids μαζί με τα παιδιά τους, να διασκεδάσουν και να ενημερωθούν για το πώς μπορούν να πλοηγηθούν με ασφάλεια.

Mία πρωτοβουλία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, που υλοποιείται από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

Για να μεταβείτε στην ιστοσελίδα κάντε κλικ >εδώ<.

Έφηβοι και άφοβοι;

Πηγή: protagon.gr

της Εύας Στάμου

Σύμφωνα με μελέτη που έγινε από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ και το Ινστιτούτο Νευροεπιστημών Helen Wills το 2008 οι εγκέφαλοι των παιδιών που μεγαλώνουν σε αντίξοες και φτωχικές συνθήκες, μπορεί να λειτουργούν διαφορετικά σε σχέση με τους εγκεφάλους των παιδιών που μεγαλώνουν σε εύπορες οικογένειες χωρίς να έχουν υποστεί κάποια μορφή κοινωνικής αδικίας. Η έρευνα που έγινε σε φυσιολογικά εννιάχρονα και δεκάχρονα παιδιά διαφορετικού κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου, συμπέρανε ότι παρουσιάζονται σημαντικές διαφορές στις αντιδράσεις του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου, εύκολα ανιχνεύσιμες με ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Το συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου είναι κρίσιμο για την επίλυση προβλημάτων και τη δημιουργικότητα.

Οι παιδίατροι και οι εξελικτικοί ψυχοβιολόγοι που συμμετείχαν στην έρευνα τονίζουν πως με την κατάλληλη εκπαίδευση των φτωχότερων παιδιών οι εγκεφαλικές διαφορές μπορούν να εξαλειφθούν γεγονός που αποδεικνύει ότι σε αντίθεση με ακραίες προκαταλήψεις που παρουσιάζουν τη φτώχεια ως μία από τις συνέπειες χαμηλής διανοητικής ικανότητας, είναι η φτώχεια και άλλες μορφές κοινωνικής στέρησης που ευθύνονται για την ελλειπή ανάπτυξη κάποιων εγκεφαλικών λειτουργιών.

Όπως φαίνεται από αυτήν και από παρόμοιες έρευνες, οι περιβαλλοντικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες έχουν εντονότατες και συχνά τραγικές επιπτώσεις όχι μόνο στη διάθεση, στην πνευματική και ηθική ωρίμανση, αλλά και στην ανάπτυξη των βασικών εγκεφαλικών νευρώνων κατά τη παιδική ηλικία. Εκτός από την έλλειψη χρημάτων που μπορεί να στερήσει σε ένα παιδί προσχολικής και σχολικής ηλικίας, ακόμα και βασικά υλικά αγαθά, ως δύσκολες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες θα μπορούσαν να οριστούν: η πολιτική αστάθεια, η κοινωνική αδικία, η περιθωριοποίηση, ο ρατσισμός, το άγχος κι η ανασφάλεια για το μέλλον σε πολιτικό κι οικονομικό επίπεδο, η απουσία θετικών προτύπων ή πεποιθήσεων, και η βία. Η βία που ξεκινάει από την οικογένεια για να συνεχιστεί στο σχολείο και στις γειτονιές της πόλης και η οποία σε μία ανώριμη πολιτικά κοινωνία αποτελεί -όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό- μία από τις βασικές μεθόδους κοινωνικοποίησης.

Μία μορφή καθημερινής πίεσης και ψυχικής βίας πηγάζει από τους γονείς, οι οποίοι αν και συνεχώς παραπονιούνται κι οργίζονται για την πολιτική και οικονομική κατάσταση, δεν αναλαμβάνουν υπεύθυνη και έλλογη δράση ώστε να ανατραπούν οι συνθήκες που τους καταπιέζουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι απορροφούν το θυμό και την απελπισία των μεγάλων, σταδιακά και δικαιολογημένα χάνουν το σεβασμό προς γονείς, καθηγητές και όσους, ενώ γκρινιάζουν, απέχουν από συντονισμένες κινήσεις που θα έφερναν ουσιαστικές αλλαγές, και χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να γίνει, νιώθουν πολύ έντονα την επιθυμία να αντιδράσουν.

Η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά είναι ότι έχουμε -ή θα οφείλαμε να έχουμε- τα επιχειρήματα που υπακούν στην κοινή λογική για το τι είναι σωστό και, κυρίως, εφικτό. Η κοινωνικοποίηση που ένας τριαντάρης ή σαραντάρης έχει ήδη υποστεί, αφενός του δίνει πολλά ερείσματα δικαιολόγησης για το τι (δεν) κάνει, αφετέρου τον αποδυναμώνει από την φυσική παρόρμηση και την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν όντως ν’ αλλάξουν.

Γράμμα σ’ ένα νέο δάσκαλο

Πηγή: Καθημερινή

Του Βασιλη Kαραποστολη

Αγαπητέ μου συνάδελφε,

Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό. Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.

Θα το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη. Είναι παιδιά αυτά που σε παρατηρούν, μην το ξεχνάς. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ μπορείς μεν να δυσαρεστείσαι ή να οργίζεσαι με την κρίση, δεν μπορείς όμως να προκαταλαμβάνεις εντελώς την εμπειρία των μικρών ακροατών σου. Πιθανόν στη ζωή τους να υποστούν ακόμη χειρότερα, να τους λείψει ακόμη και το ψωμί. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω ότι δουλειά σου δεν είναι τόσο να τους μάθεις πώς θα διεκδικούν το ψωμί όσο το πώς θα σκέπτονται, και σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον. Ενδέχεται, αργότερα, να θέσουν ως κύριο μέλημά τους την ελευθερία και μετά το ψωμί, ή το αντίστροφο. Είναι δική τους πάντως υπόθεση αυτή – εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι αξίζει τον κόπο να σκέπτεται κάποιος, να κατανοεί και να κρίνει.

Μοιραία γλιστράω σε αφορισμούς, δεν μου διαφεύγει αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι επείγον και ο χρόνος πιέζει για να συνεννοηθούμε. Η αιτία που ο τόνος μου είναι ανήσυχος είναι η τάση αρκετών συναδέλφων σου, εκδηλωμένη πρόσφατα (συμβαίνει εξάλλου το ίδιο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης), να περνάνε την πόρτα του σχολείου με κατεβασμένα τα μούτρα και να παραμένουν έτσι και μέσα στην αίθουσα. Οσο κι αν συμμερίζομαι τις οικονομικές στενοχώριες τους, με λυπεί που δεν βλέπουν στα πρόσωπα των μαθητών τον ερχομό του πραγματικά Καινούργιου, την αθωότητα για χάρη της οποίας θα ήταν σκόπιμο να συγκρατηθούν, να μην πουν με απόγνωση ότι ένα κι ένα κάνουν μηδέν, να ξεπεράσουν την πικρία τους στο όνομα μιας νέας αρχής. Πράγματι, όταν βρισκόμαστε κοντά σε παιδιά, μας φαίνεται μερικές φορές ότι είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία. Οποιος στέκεται αντίκρυ στα παιδιά, οφείλει να παίρνει κάτι από την ευπιστία τους, την ίδια στιγμή που εκείνος τους δίνει την επιφύλαξη και την ικανότητα για κριτική.

Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ότι για να το κατορθώσει αυτό σήμερα ένας δάσκαλος, και ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ. Γιατί η κοινωνία τού υποβίβασε το κύρος του και η οικογένεια του υπονόμευσε την πειθώ του. Συμφωνώ με την ένστασή σου. Και επαυξάνω μάλιστα, λέγοντας πως οι γονείς από τη μια σού αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών τους (όπως εκείνοι την εννοούν) και από την άλλη σού δείχνουν πως δεν σε εμπιστεύονται και πολύ. Γεγονός που το πιάνουν στον αέρα τα ανήλικα, κι από εκεί αρχίζουν όλα όσα ζεις καθημερινά: οι πρώιμες ευθιξίες των παραχαϊδεμένων μαθητών (αυξάνονται ακόμη και στην επαρχία), οι δυστροπίες των ατίθασων, οι αυθάδειες των αυριανών βανδάλων.

Παιδιά και διαδίκτυο

Να και μια έρευνα με ενθαρρυντικά αποτελέσματα για τη χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά.

Οι γονείς; Εκεί το παιχνίδι μάλλον χάνεται…

Οι γονείς αγνοούν τους κινδύνους του Ιnternet

Τα ελληνόπουλα, αλλά και τα παιδιά στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο με «ώριμο» τρόπο, ενώ μόνο ένα στα οκτώ δηλώνει ότι έχει αναστατωθεί από κάτι που είδε ή του συνέβη online. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα η πλειοψηφία των γονιών δηλώνει ότι έχει άγνοια για τις αρνητικές εμπειρίες των παιδιών στο Ιnternet. Το ποσοστό αυτό είναι υψηλό κατά μέσον όρο σε ολόκληρη την Ευρώπη, γεγονός που κάνει τους ερευνητές να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς οι γονείς εμφανίζονται να μην έχουν ιδέα για τους ψηφιακούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους.

Ενα από τα πλέον ενθαρρυντικά συμπεράσματα της έρευνας είναι το γεγονός ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία (88%) τα παιδιά δηλώνουν ότι δεν είχαν άσχημες εμπειρίες online. Οπως προκύπτει από τα ερευνητικά δεδομένα, η αυξανόμενη χρήση του Διαδικτύου βελτιώνει τον ψηφιακό αλφαβητισμό των παιδιών και τις ικανότητες ασφαλούς πλοήγησης. Σε αντίθεση με τον ηθικό πανικό που έχει προκύψει κατά καιρούς, η έρευνα καταδεικνύει ότι ακόμη και σε μια χώρα με χαμηλό ψηφιακό αλφαβητισμό των ενηλίκων, όπως η Ελλάδα, τα παιδιά από 9 ως 16 ετών εμφανίζονται ως «ώριμοι» και συνετοί χρήστες.

Οπως σημειώνει σχετικά η υπεύθυνη της ελληνικής ομάδας δρ Λίζα Τσαλίκη, λέκτωρ του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, «παρά τα αρνητικά- κατά καιρούς μηνύματα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, τα μικρά παιδιά δεν ενδιαφέρονται να δουν πορνογραφικό υλικό, ειδικά όπως αυτό ορίζεται από τους ενηλίκους».

Η έρευνα έγινε την περασμένη άνοιξη σε 23 από τις 25 χώρες που συμμετέχουν στο δίκτυο ΕU Κids Οnline. Πήραν μέρος 23.420 παιδιά ηλικίας 9- 16 ετών και 23.000 γονείς.

Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Μάθηση με τεχνολογίες

Η Ελληνική Ένωση για την αξιοποίηση των ΤΠΕ στην εκπαίδευση e-Δίκτυο – ΤΠΕ (www.e–diktyo.eu) σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ένωση Εκπαιδευτικών για τις ΤΠΕ «Μιχάλης Δερτούζος» (www.ekped.gr) εκδίδει το ηλεκτρονικό περιοδικό «Μάθηση με Τεχνολογίες» http://mag.e-diktyo.eu (ISSN 1792 – 1813).

Σκοπός του περιοδικού είναι ο γόνιμος προβληματισμός, ο δημιουργικός διάλογος, η παραγωγή και η διάχυση νέας γνώσης αναφορικά με τη χρήση και την αξιοποίηση  των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών (ΤΠΕ) στην Εκπαίδευση. Το παρόν περιοδικό εστιάζει ιδιαίτερα στις σύγχρονες πρακτικές χρήσης τους, έτσι όπως διαμορφώνονται μέσα στην καθημερινότητα της σχολικής τάξης, της εκπαιδευτικής μονάδας, της διοίκησης της εκπαίδευσης, αλλά και στην καθημερινή ζωή παιδιών, εφήβων και επαγγελματιών (π.χ. εκπαιδευτικών), καθώς και ευρύτερα σε κάθε συνθήκη άτυπης μάθησης.

Το περιοδικό στοχεύει αφενός να δημιουργήσει ένα χώρο έκφρασης και δημοσιοποίησης για τους εκπαιδευτικούς, εκπαιδευτικούς-ερευνητές και στελέχη εκπαίδευσης, αναφορικά με τις καινοτομικές πρακτικές τους και τις διδακτικές τους προσεγγίσεις, και αφετέρου να συμβάλλει στην επίγνωση, τη γνώση και το διάλογο, για το εύρος των νέων δυνατοτήτων που προσφέρουν οι τεχνολογίες, καθώς και τις επιδράσεις και τις συνέπειες της χρήσης τους.

Το περιοδικό «Μαθησιακές Τεχνολογίες» απευθύνεται κυρίως σε:

• Εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
• Εκπαιδευτικούς Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
• Διδάσκοντες/ουσες Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης που αξιοποιούν τις τεχνολογίες στη διδακτική πρακτική
• Στελέχη Εκπαίδευσης
• Επιμορφωτές/τριες και επιμορφούμενους/ες στις ΤΠΕ στην Εκπαίδευση
• Μεταπτυχιακούς/ές φοιτητές/τριες των ΤΠΕ στην Εκπαίδευση και υποψήφιους/ες διδάκτορες.

Περισσότερα εδώ.