O πόλεμος της ασφάλτου…

Τα συνολικά νούμερα σοκάρουν:

«Τα θύματα των τροχαίων δυστυχημάτων στη χώρα μας στη διάρκεια μιας 35ετίας είναι περισσότερα από τα θύματα των πολέμων στη διάρκεια εκατό ετών!  Συγκεκριμένα είχαμε 75.000 νεκρούς και 1.200.000 τραυματίες σε τροχαία την περίοδο 1965-2000. «

Πηγή: Εφημερίδα «Μακεδονία«

Κάποτε ο αριθμός των νεκρών του Σαββατοκύριακου αποτελούσε κεντρικό θέμα για την πρώτη σελίδα των έντυπων μέσων. Σιγά σιγά το θέμα καταχωνιάστηκε σε μια γωνιά του πρωτοσέλιδου μέχρι που «εξαφανίστηκε» σε κάποιο μονόστηλο στο εσωτερικό των εφημερίδων. Το αυτονόητο δεν αποτελεί πλέον είδηση.

Μήπως τελικά ο αριθμός των νεκρών και τραυματιών από τα τροχαία θεωρείται ως κάτι δεδομένο πια στην καθημερινή μας πραγματικότητα; Το έχουμε αποδεχθεί σιωπηλά; Μάλλον ναι.

Ο απολογισμός τραγικός, η ανάλυση των στοιχείων τραγικότερη: «Τα τροχαία είναι η πρώτη αιτία θανάτου των ανδρών ηλικίας 15-24 ετών. Το 80% των τροχαίων ατυχημάτων με σοβαρούς τραυματισμούς γίνεται σε άτομα ηλικίας 15-25 ετών με ταχύτητες μικρότερες των 60 χλμ./ώρα σε απόσταση όχι μεγαλύτερη από τα 30 χλμ. από το σπίτι τους τις πρώτες τέσσερις ώρες μετά τα μεσάνυχτα.»

Ξαναθυμήθηκα μια εικόνα που αντίκρυσα πριν από κάποια χρόνια:

Μαθητές Δημοτικού Σχολείου εξέρχονται από κεντρικό θέατρο της Θεσσαλονίκης μπροστά στο Λευκό Πύργο. Πρέπει να διασχίσουν τον «κόμβο» και περάσουν στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να επιβιβαστούν στα λεωφορεία που περιμένουν. Τα φανάρια είναι αρκετά και χρειάζεται αρκετή υπομονή. Η λύση απλή. Οι εκπ/κοί κλείνουν το δρόμο και οι μαθητές διασχίζουν το κεντρικό αυτό σημείο διαγώνια τρέχοντας σαν κοπάδι για να προλάβουν, καταστρατηγώντας αυτά που διδάσκονται εντός των τειχών της σχολικής αίθουσας.

Το περιστατικό πιστεύω ότι είναι μεμονωμένο, αποτελεί όμως δείγμα της λογικής του «δε βαριέσαι», της λογικής του «εγώ δεν κινδυνεύω», της λογικής του «βιάζομαι», της λογικής της ατιμωρησίας… με την οποία ερχόμαστε κάποια στιγμή αντιμέτωποι είτε αναζητώντας τη γρήγορη λύση είτε ως υποψήφια θύματα.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;

Αν σκεφθεί κανείς ότι σε αυτά τα 35 χρόνια δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε «αυτοκινητιστική» κουλτούρα και μετατρέψαμε ένα εργαλείο σε μέσο αυτοκαταστροφής… η απάντηση ίσως είναι μονόδρομος.